Master tapes.

Een paar jaar geleden schreef ik deze post als reactie op een man die "Echte Master Tapes" verkocht die duidelijk vals waren. Na mijn bericht veranderde hij zijn beweringen op de website en stopte hij met de verkoop van online veilingen en Facebook. Dus je maakt je eigen keuze:
 

Het Master tape debat.

Ik denk niet dat ik ooit gehoord heb van een echte MASTER TAPE van belang die in het wild ontsnapt. Het is zeker illegaal om een ongeoorloofde kopie te maken van elke tape die voor het opnameproces is gemaakt. Als zo'n kopie in de westerse wereld te koop zou worden aangeboden, denk ik dat de verkoper door de platenindustrie op korte termijn failliet zou worden verklaard.
 

Onze hoofdpersoon beweert "MASTER TAPES" te bezitten en toont ons foto's van vinylalbums naast witte dozen. Hij kan in het bezit zijn van kopieën of echte Production Master tapes waarvan we allemaal weten dat ze hoogstens de 3e generatie zullen zijn en dat ze zullen zijn aangepast van de huidige MASTER TAPES voor de productie van platen. Dit is van een man die zijn eigen naam niet voor zijn winkel gebruikte, maar de naam van een succesvolle Canadese platenverkoopketen uit de jaren tachtig van de vorige eeuw kopieerde.
 

Als hij probeert indruk te maken op de analoge audioliefhebbersgemeenschap, faalt hij duidelijk. Het is triest omdat hij duidelijk een zeer goed geïnformeerde vinylverkoper is.
 

Een typisch scenario.

Voorafgaand aan de introductie van multi-track recorders, verzamelden de producers de performers in één keer en namen ze verschillende takes van een optreden op. Deze tapes zouden de "MASTER TAPES" worden. Wanneer de producer had besloten welke opname zou worden gebruikt voor de release, zouden er meerdere exemplaren van deze keuze worden gemaakt als back-up. Dit zouden 2e generatie exemplaren zijn.
 

In deze begindagen zou men dan in huis van deze 2de generatie tapes acetaten produceren, die in verschillende vormen zouden worden geproduceerd. Typisch directe kopieën, voor producenten om te gebruiken als vergelijkingen en back-ups. Of acetaten die kunnen worden gedistribueerd voor de productie van vinylplaten, die ik een "Productieacetaat" zal noemen.
 
[3de generatie].

Dit "Productieacetaat" wordt gewoonlijk verwerkt met behulp van hun eigen gespecialiseerde elektronica, [bijv. begrenzers, compressoren, verzwakkers, etc.] om de prestaties geschikt te maken voor vinylweergave. Waarom? Omdat bepaalde transiënten in de mastertapes moesten worden geëgaliseerd omdat ze konden leiden tot het "opblazen van de snijkoppen, wat tot dure vervanging en dure stilstand leidde". Ook deze transiënten zouden ervoor zorgen dat de speeltoestellen van die tijd [de stylus of de naald zoals ze vroeger werden genoemd] op deze punten zouden springen. Deze acetaten waren dus subtiel anders dan de originele master tapes. Ze zouden worden gedistribueerd aan de platenmakers en gebruikt worden om de master stampings voor de vinylproductie te produceren.
 

Door de jaren heen zijn deze methoden veranderd. Naarmate de kwaliteit van de platen beter werd, werden er verschillende duplicerende masters gemaakt om rekening te houden met het soort platen, namelijk 45 toeren per minuut, de uitgebreide weergave van 45 toeren per minuut [EP] en het 33 toeren album. Elk type had andere groove-eigenschappen en had dus een andere demping nodig. Een groot deel van dit mastering proces werd uitbesteed aan de mastering huizen die zich specialiseerden in de productie van de verschillende productie masters. De introductie van multitrack tapes maakte het mogelijk om verschillende mixen van optredens voor verschillende releases of markten te produceren. Het gebruik van acetaten werd geleidelijk vervangen door tape masters naarmate de kwaliteit van de tape en tape machines verbeterde.
 

Ik moet benadrukken dat het bovenstaande slechts één beschrijving is van het proces van het maken van platen, dat vele jaren geleden sterk vereenvoudigd en aan mij verteld is. Er waren veel verschillende platenlabels, studio's, producenten etc. en ze hadden allemaal verschillende methoden en protocollen. Maar de platenperserijen maakten meestal platen voor veel etiketten. Deze fabrieken bevonden zich over de hele wereld. Het is vermeldenswaard dat de Japanse planten een reputatie verdiend hebben voor de kwaliteit van hun platen, dankzij de uitstekende kwaliteit van de apparatuur voor het maken van platen. Sommige platenmaatschappijen eisten de teruggave van alle gebruikte productieacetaten/tapes.
 
Ongeveer 20 jaar geleden kocht ik een groot deel van de tapes van een gepensioneerde kerel die had gewerkt bij een bedrijf dat betrokken was bij de Britse platenproductie. Zijn verhaal was....... "RCA USA stuurde bijvoorbeeld de master acetate naar ons toe. Eerst maakten we een aantal kopieën van deze acetaat naar 15 i.p.s. rollen om als referentie te dienen voor de kwaliteitscontrole van de vinylproductie. Daarna zou de acetaat naar de postzegelmakerij gaan. Na de productie van de eerste monsters werden ze vergeleken met de rol tot rol kopie. Monsterplaten werden af en toe vergeleken met onze referentietapes voor kwaliteitscontrole. Soms hadden ze geen last van acetaten en stuurden ze ons een "Master Duplicating Tape", meestal halftrack 15 i.p.s., die op dezelfde manier werd behandeld. Bij de sluiting van het bedrijf werden deze tapes gewoon in grote hoeveelheden in een container weggegooid. Omdat ik een spoelenliefhebber was, heb ik de tapes die ik wilde van de container gehaald. Er zaten een paar "Production Master-tapekopieën" in deze kavel.
 

Het is oneerlijk om tapes als MASTER TAPES te omschrijven, omdat dit impliceert dat het exacte kopieën zijn van de originele opnames. Het is echter waarschijnlijk waar dat veel "Production Master acetates/tapes" ooit hebben bestaan. Ook zullen er in verschillende stadia van de productie back-uptapes zijn gemaakt. Het is dus heel goed mogelijk dat er veel bewaard en verkocht zijn aan particuliere verzamelaars achter gesloten deuren.
De verkoop van dergelijke items voor bekende liedjes en albums heeft meestal aanzienlijke bedragen opgeleverd.